Το φιλμ έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 67ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και διεκδίκησε μια υποψηφιότητα για το Χρυσό Φοίνικα. Για τους αδερφούς Dardenne δεν είναι η 1η φορά που χαιρετούν τις Κάννες καθώς στο παρελθόν έχουν βραβευτεί με δύο Χρυσούς Φοίνικες, έναν για τη «Ροζέτα» το 1999 και έναν για το «Παιδί» το 2005.

 

H υπόθεση της ταινίας είναι η εξής:Μια νεαρή γυναίκα εργάτρια εργοστασίου, έχει στη διάθεσή της ένα Σαββατοκύριακο, ώστε να πείσει τους συνάδελφους της να αρνηθούν τα μπόνους τους για να μην χάσει η ίδια την δουλειά της. 

 

Αλήθεια εμείς τι θα κάναμε στη θέση τους; Θα δεχόμασταν το bonus των 1000 ευρώ ή θα προτιμούσαμε να παραμείνει στη θέση της η συνάδελφός μας που ξέρουμε ότι έχει ανάγκη τη δουλειά? Οι αδερφοί  Dardenne -που θεωρούνται πλέον από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους κινηματογραφιστές αλλά και ειδήμονες σε τέτοια σοβαρά θέματα, δημιούργησαν μια πέρα για πέρα ανθρώπινη ταινία, με ένα φλέγον ζήτημα, μια επίκαιρη και άβολη περίπτωση.

 

Παρακολουθούμε  με κομμένη την ανάσα-στην κυριολεξία- την καθηλωτική Marion Cotillard να επισκέπτεται έναν έναν τους συναδέλφους της υποδυόμενη τη Σάντρα, μια γυναίκα που μόλις έχει περάσει από το στάδιο της κατάθλιψης και συνεχίζει ακόμη να παλεύει με αυτό αλλά και για να κρατήσει τη δουλειά της. Δεν σκεφτόμαστε στιγμή πως είναι η ηθοποιός-σταρ αυτή που βλέπουμε. Η Cotillard είναι η Σάντρα. Το σώμα της, ετοιμόρροπο. Η απόγνωση και η αγωνία αποτυπώνονται σε κάθε σημείο του σώματός της. 

 

Αμέσως μας γίνεται αισθητή η άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο χαρακτήρας. Χωρίς πλατιασμούς και μελοδραματισμούς ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πρόβλημα της σαν να είναι και δικό μας. Νομίζω αυτό λέγεται "σκηνοθετικό επίτευγμα".

 

Σκηνοθεσία και σενάριο ασχολούνται περισσότερο με το πως αντιδρά ο κάθε ένας από τους εργαζόμενους ξεχωριστά. Κάθε επίσκεψη και ένας διαφορετικός χαρακτήρας, μια έκπληξη. Έχουμε ειλικρινή αγωνία για το πως θα αντιδράσει ο κάθε επόμενος συνεργάτης της. Μερικοί αντιδρούν απάνθρωπα και ακραία. Σε λυπεί αυτό γιατί σκέφτεσαι πως και στην πραγματικότητα υπάρχουν αυτές οι αντιδράσεις. Ακόμη μια απόδειξη πως το "Δύο μέρες, μια νύχτα" έχει ανθρώπινο και αληθοφανή χαρακτήρα.

 

Αληθινή και συγκινητική ταινία.