Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου του 40 μέχρι τις 23 Απριλίου του 1941. Επίσημη έναρξη του πολέμου θεωρείται η επίδοση του <<τελεσιγράφου>>, ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941 με την επέμβαση των Γερμανών συνεχίστηκε σαν Ελληνοϊταλογερμανικός πόλεμος.

Ο πόλεμος αυτός ήταν αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του Φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία. Στα μέσα του 1940 ο Μουσολίνι έχοντας ως πρότυπό τις κατακτήσεις του Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του άξονα ότι μπορεί να οδηγήσει και ο ίδιος την Ιταλία σε επιτυχίες.

Τις πρώτες πρωϊνές ώρες της 28ης Οκτωβρίου, ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα επέδωσε τελεσίγραφο με το οποίο απαιτούσε την ελέυθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεων για την μετέπειτα προώθηση στην Αφρική. Μετά την άρνηση, οι Ιταλικές δυνάμεις άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εισβολής στην Ελλάδα.

Ο ρόλος των Ελληνικών όπλων δεν τελειώνει στα βουνά της Αλβανίας. Και αυτή τη φορά ενάντια στο Γερμανό δικτάτορα Χίτλερ που κλήθηκε να βοηθήσει τους Ιταλούς συμμάχους του.

(6 Απριλίου 1941) Οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα. Μια κατοχή που κράτησε 3 ολόκληρα μαρτυρικά χρόνια. Εκατόμβες ανθρώπινων ψυχών χάνουν τη ζωή τους από βασανιστήρια, πείνα, κακουχίες. Στα Καλάβρυτα, το Δίστομο, στο Κάνδανο της Κρήτης και αλλού. Όμως ο έρωτας για την ελευθερία γιγαντώνεται και η Εθνική Ενότητα αντλεί καρτερία για αμείλικτο κατά των Αξονικών δυνάμεων αγώνα Αντίστασης. Ακολουθεί η μάχη της Κρήτης.

Τέλος 12 Οκτωβρίου 1944 η Γερμανική κατοχή τελειώνει. Η Αθήνα απελευθερώνεται. Το τέλος της τραγωδίας του πολέμου βρήκε τους Έλληνες πληγωμένους αλλά όρθιους. Απέδειξε ότι όταν ένα έθνος μπορέσει να κινηθεί ολόψυχα για τη δικαίωση της ανθρώπινης λαχτάρας για την ελευθερία τότε πραγματοποιεί τον ενδοξότερο θρίαμβο της Αρετής.

78 χρόνια πέρασαν από τότε. Πολλές οι αλλαγές που έγιναν, νέα συμφέροντα, νέοι συσχετισμοί, νέα τάξη πραγμάτων.

Μα για μας τους μαθητές η 28 είναι η γιορτή του ελεύθερου πνεύματος, η γιορτή του κάθε Έλληνα να αναλογίζεται τις δυνάμεις του έθνους μας και να απαιτήσει τα δικαιώματά του.

Χρέος μας είναι να σκύψουμε λίγο στη θυσία τους και να κρατήσουμε για το δικό μας καθημερινό αγώνα

Να φωνάξουμε πάλι ένα όχι

στη Βία

αδικία

καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων

στα συμφέροντα των τρανών και δυνατών

Στα πλαίσια του εορτασμού, προβλήθηκε η ταινία ο Πιανίστας.

Η διθυραμβικη επιστροφη του Roman Polanski που βραβευθηκε με το Χρυσο Φοινικα των Κανων, κινειται γυρω απο την αληθινη ιστορια ενος Εβραιου που επεζησε του ολοκαυτωματος, κατα τη διαρκεια της επελασης του Χιτλερ και των ναζιστικων δυναμεων στην Ευρωπη. Η ταινια, βασιζεται στο βιβλιο (?Death of a city?) του Εβραιου πιανιστα Βλαντισλαβ Σπιλμαν, το οποιο ειναι γνωστο για την χαρακτηριστικη αντικειμενικοτητα με την οποια εξιστορουνται τα γεγονοτα.

Ο Πολανσκι ακολουθει την ιδια ακριβως πορεια και στην ταινια του, κατορθωνοντας να διατηρησει μια αποστασιοποιημενη οπτικη απο τις δραματικες καταστασεις που εζησαν χιλιαδες ανθρωποι εκεινη την περιοδο, δινοντας ωστοσο στο θεατη πληρη εικονα της φρικαλεοτητας και του παραλογου των μαρτυριων στα οποια υπεβαλαν οι Γερμανοι στρατιωτες τα μελη της Εβραϊκης φυλης.

Αυτη ακριβως η αποστασιοποιηση του Πολανσκι απο τα γεγονοτα, εχει προκαλεσει εναν διχασμο στη γνωμη των κριτικων. Πολλοι ειναι αυτοι που λενε οτι ενα τοσο σοβαρο θεμα χρειαζεται μια πιο στενη και προσωπικη προσεγγιση, κατηγορωντας τον σκηνοθετη οτι εδωσε στην ταινια ενα χαρακτηρα «ακαδημαϊκο». Και η αληθεια ειναι οτι και εγω θα περιμενα απο εναν ανθρωπο που εζησε απο κοντα μια τετοια κατασταση, να δω ενα καπως πιο ευαισθητο η ακομη και καταγγελτικο υφος. Ωστοσο το οτι δεν φανηκε μια τετοια προθεση στην ταινια δεν νομιζω οτι ειναι κατι για το οποια θα επρεπε να τον κατηγορησει κανεις, παρα μαλλον το αντιθετο. Ιδιως μαλιστα οταν αυτη η αποστασιοποιηση και η συνειδητη αποχη του ηρωα απο τα τεκταινομενα, ειναι στην ουσια αυτο που τον κρατα ζωντανο.

Βεβαια, αλλιως ειναι τα πραγματα στη θεωρια και αλλιως στην πραξη. Δυστυχως, το αποτελεσμα της σκηνοθετικης οδου που επελεξε ο Πολανσκι, αποδεικνυει οτι μαλλον δεν επραξε και πολυ συνετα. Η αποστασιοποιηση και η αντικειμενικοτητα ειναι ο καλυτερος και πιο ασφαλεις τροπος να πεις μια ιστορια σωστα. Αλλα ολοι ξερουμε οτι η αντικειμενικοτητα απαιτει την ελλειψη του συναισθηματισμου. Και ελλειψη συναισθηματος σε μια δραματικη ταινια, μαλλον δεν ειναι και πολυ καλο. Οταν ενας ηρωας δεν εκφραζει σκεψεις, αποψεις, συναισθηματα προσωπικα και δικα του, τοτε ο θεατης δεν καταφερνει να νιωσει αυτη τη συνδεση που θα τον κανει να συμπονεσει τον ηρωα και να νοιαστει γι? αυτον. Και φυσικα δεν χρειαζεται να λυνεται στο κλαμα καθε φορα που σκοτωνεται καποιος διπλα του (πραγμα που συμβαινει συχνα-πυκνα), αλλα το ελαχιστο συναισθημα που θα μπορουσε να εκφραστει θα ηταν ενα ειδος ενοχης για αυτον τον ανεξηγητο προστατευτικο μανδυα που φαινεται να τον καλυπτει και τον σωζει συνεχως, η ισως οι τυψεις του ανθρωπου που χωρις καποια συγκεκριμενη αιτια, γλιτωσε το σιγουρο θανατο στον οποιο οδηγηθηκε ολη του η οικογενεια.

Το αποτελεσμα αρχιζει να γινεται αισθητο περιπου μετα το πρωτο ενα τεταρτο της ταινιας, αλλα στο πρωτο μισο δεν ειναι και τοσο ενοχλητικο, καθως ο Σπιλμαν (Adrien Brody) περιτριγυριζεται απο πληθωρα φιλων, συγγενων, η αλλων ομοιοπαθουντων, των οποιων η προσπαθεια να κρατηθουν ζωντανοι σ? αυτην την τρελα, κεντριζει το ενδιαφερον του θεατη. Στο δευτερο μισο της ταινιας ομως, καθως ο Σπιλμαν δραπετευει απο το γκετο και μεταφερεται απο κρυψωνα σε κρυψωνα, μονοπωλωντας το φακο, τα πραγματα γινεται ιδιαιτερα κουραστικα. Οταν παρακολουθεις επι 75 λεπτα τις προσπαθειες ενος ανθρωπου με τον οποιο δεν μπορεις να ταυτιστεις, ειναι επομενο να κουραστεις.

Απο την καθαρα αισθητικη πλευρα παντως η ταινια ειναι εξαιρετη. Ο Πολανσκι εχοντας στο πλαι του τον, βραβευμενο με Oscar για τη «Λιστα του Σιντλερ», Allan Starski στο σχεδιασμο παραγωγης, καταφερνει να δωσει το μεγεθος της καταστροφης της πολης με τροπο μαγευτικο, ενω οι αγωνιωδεις προσπαθειες των Εβραιων να επιβιωσουν μεσα σ? αυτες τις απανθρωπες συνθηκες που τους επεβαλλαν οι Γερμανοι, παρουσιαζονται σε ολη τους τη σκληροτητα, κερδιζοντας μας για οσο διαρκουν.

Ο Πιανιστας ισως δεν ειναι η μνημειωδης επιστροφη που θα περιμεναμε απο αυτον το μεγαλο σκηνοθετη, ωστοσο ειναι μια ευχαριστη αλλαγη μετα απο αρκετες οχι και τοσο πετυχημενες δουλειες. Ισως αν εβρισκε ενα θεμα που να του ταιριαζε περισσοτερο...

από το Cine.gr